Czytanie otwiera drzwi do przygód, nauki nowych rzeczy i kształtowania szeregu kluczowych umiejętności językowych, takich jak rozwój mowy czy poszerzanie zasobu słownictwa. Wspólna lektura to też wyjątkowa okazja do nawiązania więzi z dzieckiem i cieszenia się ze swojego towarzystwa.
Wystarczy od 10 do 15 minut dziennie spędzonych na wspólnej lekturze, aby rozbudzić u dziecka zainteresowanie czytaniem. Poniżej znajdziesz kilka wskazówek, które pomogą rozwinąć w dziecku miłość do czytania książek.
Zacznij jak najszybciej
Czytanie od najmłodszych lat dziecku pomaga zapewnić mu lepszy start w życiu. Niemowlęta uczą się języka od dorosłych, którzy do nich mówią i im czytają. Podczas lektury i opowiadaj swojemu dziecku o widocznych na ilustracjach postaciach i przedmiotach, naśladuj odgłosy zwierząt występujących w książce. Twój głos nadaje znaczenie literom i obrazkom, które widzi dziecko. Czytając, zmieniaj wysokość i ton swojego głosu, używaj innej barwy głosu dla różnych postaci. Pomoże to utrzymać zainteresowanie dziecka i sprawi, że opowieść dosłownie „wyskoczy z kartki”!
Dzieciństwo jest okresem rozwoju kluczowym dla budowania fundamentów dobrej kondycji zdrowia psychicznego. Niestety wielu dorosłych nie wie, jak w tym czasie wspierać swoje dzieci. Dlatego UNICEF przygotował kilka podpowiedzi, które pomogą rodzicom dbać o zdrowie psychiczne dzieci poniżej 5. roku życia.
Pierwsze kroki
W okresie do 5 r. ż. dzieci przechodzą przez wiele momentów ważnych dla ich rozwoju: począwszy od pierwszego uśmiechu i kroku, do przeżywania całej gamy emocji. To czas wzrastania i nauki oraz idealny moment na rozpoczęcie wspierania dobrej kondycji zdrowia psychicznego dziecka.
Staraj się spędzać z dzieckiem jak najwięcej czasu.
Ma to ogromne znaczenie dla obu stron. Budowanie ciepłych i czułych relacji oraz zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa i opieki to fundamenty zdrowego rozwoju i dobrego samopoczucia. Baw się z dzieckiem, przytulaj je, mów do niego, śpiewaj i czytaj codziennie, jeśli to możliwe. Grajcie w gry, które angażują ciekawość malucha i pobudzają jego chęć do nauki. Poproś dziecko, aby nazwało rzeczy – zacznij od przedmiotów wokół.
Wspólnie odkrywajcie otoczenie poza domem.
Wiek przedszkolny
W wieku przedszkolnym dziecko staje się coraz bardziej niezależne i ciekawe świata. Relacje z innymi pomogą mu rozwinąć własny sposób myślenia i zrozumieć otoczenie. Zachęcaj dziecko do interakcji społecznych poprzez zabawę z innymi dziećmi. Poproś malucha, aby pomógł Ci w prostych obowiązkach domowych, dostosowanych do jego wieku. Wyznacz jasne granice i realistyczne oczekiwania. Jeśli odmawiasz czegoś lub mówisz „nie”, to powiedz dziecku, co wolisz, aby zrobiło w zamian.
Wzrastanie do samodzielności zaczyna się właściwie w momencie narodzin. Dziecko przechodzi kolejne etapy rozwoju po to, aby stać się sprawczym i odpowiedzialnym dorosłym. Czy jako rodzice uczymy samowystarczalności czy też naszym zadaniem jest po prostu nie przeszkadzać?
Przed państwem bohater dzisiejszych refleksji: samodzielność.
Zastanów się co chcesz osiągnąć?
Rodzice, którzy chcą uczyć dziecko samodzielności, muszą odpowiedzieć sobie na pytanie, na co będą zwracać większą uwagę: na błędy czy na mocne strony swojego potomka. Co będzie dla nich istotniejsze: pomyłki czy osiągnięcia? Postawa rodziców buduje klimat, który sprzyja samodzielności lub ją ogranicza i wybór tego, co będzie w rodzicielskim nastawieniu dominować, jest bardzo istotny.
Jeżeli nasza uważność będzie koncentrować się na pomyłkach i niedociągnięciach, jeżeli to do nich będziemy się stale odnosić, to osłabimy naturalną gotowość dziecka do uczenia się. Wzmocnimy w nim obojętność lub lęk przed nowymi wyzwaniami. Jeżeli natomiast w naszej postawie będzie dominowało spokojne spojrzenie na błędy dziecka i otwartość na jego uczenie się, eksperymentowanie i poszukiwanie – będziemy pomocni. Dziecko, rozwijając się w poczuciu, że ma prawo się mylić i działać nieporadnie, stanie się spokojniejsze i odważniejsze. Nie będzie koncentrować się na rzeczywistych lub przewidywanych porażkach, lecz na działaniu.
Emocje dziecka, czyli dlaczego Gucio się złości?
Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieli
„Sposób, w jaki mówimy do naszych dzieci, staje się ich wewnętrznym głosem”
Peggy O’Mara
W pogoni za rozwojem intelektualnym naszych dzieci, często zapominamy o tym, jak ważne jest dbanie o sferę ich życia uczuciowego. Umiejętność rozpoznawania emocji, nazywania ich i wyrażania w społecznie akceptowany sposób, ma nieprzecenioną wartość – stanowi podstawę prawidłowego emocjonalnego rozwoju człowieka. Od tego, czy mały człowiek będzie potrafił radzić sobie z całą gamą emocji, zależeć będzie w przyszłości jego poczucie wartości, zaufanie do siebie, zdolność nawiązywania relacji z innymi ludźmi oraz rozumienie ich.
Praktycznie od momentu narodzin dziecko przejawia podstawowe emocje, takie jak: radość, strach, wstręt, niepokój. Sfera emocjonalna człowieka rozwija się przez całe życie. Wraz z rozwojem układu nerwowego i funkcji poznawczych, dziecko doświadcza coraz większej ilości różnorodnych oraz bardziej złożonych emocji. Pełen rozwój sfery emocjonalnej wymaga jednak czasu. Dorośli muszą więc wiedzieć, czego w aspekcie emocjonalności można od dziecka oczekiwać na danym etapie rozwoju, a na co jeszcze należy poczekać.
Zawsze należy pamiętać, że wszystkie uczucia są ważne, niezależnie od wieku osoby, której one dotyczą.